تربیتی و اخلاقی

👈سوال: آیا ما از “قرآن” در تربیت فرزند غفلت می‎کنیم؟
بعد از شروع نبرد طوفان الاقصی و تجاوز وحشیانه‎ی رژیم کودک‎کش صهیونیستی به نوار غزه، ویدئوهای زیادی از غزه‎ی مظلوم در رسانه‎ها منتشر میشد که قلب هر کسی رو به درد می‎آورد، اما نکته‎ای که در این مدت توجهم رو خیلی به خودش جلب کرد اون اعتماد و تمسکی بود که مردان، زنان و حتی کودکان فلسطینی به باورهای قرآنی داشتند و زمانی که زیر شدیدترین حملات دشمن بودند و عزیزانشون رو از دست میدادند، دائماً اون باورها رو فریاد میزدند و استقامت می‎کردند، جملاتی مانند؛ «حسبی الله»، «سبحان الله»، «و کفی بالله حسیبا» و… ؛
کلماتی که نشان از اعتقاد راسخ و اعتماد کامل به خدای متعال داشت و برخواسته از “توجه ویژه به قرآن” در طول زندگی بود
البته “توجه ویژه به قرآن” فقط مخصوص خونه و زمان خوشی نبود؛ چون کلیپ‎های زیادی دیدم که حتی در بین چادرهای آواره‎ها کلاس‎های حفظ و آموزش مفاهیم قرآن برای بچه‎ها برقرار بود و با قوت ادامه داشت؛ به نظر می‎رسید که فلسطینی‎ها نمیخواستن در هیچ شرایطی خودشون و فرزندانشون از قرآن – که کتاب هدایت بشریت هست - دور باشن.
راستش این استقامتی که فلسطینی‎ها در یادگیری و “ارتباط با قرآن” داشتن باعث میشد واقعا به حالشون غبطه بخورم؛ چون وقتی به زندگی خودم و خیلی از مردم نگاه می‎کردم میدیدم ماها اونطوری که لازمه از کودکی به آموزش مفاهیم قرآنی به بچه‎هامون توجه نمی‎کنیم و طبیعتاً همین غفلت‎ها موجب میشه در آینده با مشکلات جدی در “تربیت دینی فرزندان” و مسائل مختلف ملّی و… مواجه بشیم